بوگاتی با ساخت آخرین دستگاه بولاید، عملاً به یکی از مهمترین فصلهای تاریخ موتور W‑16 پایان میدهد. این خودروی ویژه پیست که در کارخانه مولشایم توسعه یافته، دیگر تولید نخواهد شد؛ زیرا چهلمین و آخرین نمونه آن ساخته شده و مالک جدید آن نیز خودرو را مستقیماً از کارخانه در شمالشرقی فرانسه تحویل گرفته است.
مالک بولاید، که برای خودرویی غیرقابل استفاده در جاده مبلغ چهار میلیون یورو پرداخت کرده، یک مجموعهدار شناختهشده بوگاتی است. او در مجموعه خود یک تایپ ۳۵ کلاسیک، یکی از موفقترین خودروهای مسابقهای نزدیک به صد سال پیش و همچنین یک ویرون گرند اسپرت دارد؛ نکته جالب اینکه هر دو خودرو نیز آخرین نمونه از سری تولیدی خود هستند.
بولاید و ویرون این مجموعهدار، در طراحی بیرونی دارای ترکیب رنگ مشکی-آبی و آبی مخصوص لیون هستند و در داخل نیز از آلکانترای آبی دریا استفاده شده است. این ترکیب ظاهری بسیار چشمگیر ایجاد کرده و پرسشهایی را درباره امکان تبدیل بولاید به نسخه قانونی برای استفاده در جاده مطرح میکند. در همین زمینه، شرکت مهندسی بریتانیایی لانزانته اعلام کرده که روی پروژهای کار میکند تا یک بولاید بتواند پلاک خیابانی دریافت کند.
با وجود توقف تولید بولاید، موتور W‑16 هنوز کاملاً از خط تولید بوگاتی خداحافظی نکرده است، زیرا تحویل مدلهای میسترال همچنان ادامه دارد. میسترال آخرین خودرویی است که از این موتور نمادین که نخستین بار ۲۰ سال پیش در ویرون استفاده شد بهره میبرد. این رودستر با تولید محدود ۹۹ دستگاه، از فوریه وارد مرحله تحویل شده و پس از پایان تولید آن، عصر موتور W‑16 نیز بهطور رسمی بسته خواهد شد.
بوگاتی برای جانشین شیرون، یعنی مدل توربیون، یک موتور کاملاً جدید V‑16 توسعه داده که از سال آینده وارد مرحله تحویل میشود. این موتور که توسط کازورث طراحی شده، برخلاف W‑16 بدون توربوشارژر و از نوع تنفس طبیعی است. حجم آن نیز از ۸ لیتر به ۸.۴ لیتر افزایش یافته و به عنوان قلب یک سیستم هیبریدی عمل میکند تا بوگاتی بتواند استانداردهای سختگیرانه آلایندگی را رعایت کند.
با وجود معرفی موتور جدید، احتمال دارد موتور پرآوازه W‑16 همچنان در سالهای آینده خبرساز باشد. بوگاتی برنامهای جدید به نام «سولیتِر» معرفی کرده که بر پایه استفاده دوباره از شاسیها و قوای محرکه موجود، امکان ساخت نمونههای تکنسخهای ویژه مانند مدل «برویار» را فراهم میکند. این رویکرد مشابه کاری است که پاگانی با مدل زوندا انجام داد؛ یعنی بازآفرینی و ارتقای خودروهای قدیمی با طراحی و تجهیزات جدید.
به همین دلیل، شاید ویرون و شیرون نیز مسیر زوندا را دنبال کنند؛ خودرویی که با وجود معرفی در سال ۱۹۹۹، هنوز از دنیای خودرو رخت برنبسته و همچنان در شکلهای مختلف بازتولید و بازطراحی میشود.
نظر شما چیست؟